|
|||||||||
|
Het muzikale levensverhaal van folk- en blueslegende Greg Copeland bestaat uit vele episodes. De muzikant uit Los Angeles is sinds zijn schooltijd meer dan een 60 jaar nauw bevriend met Jackson Browne op wiens platen hij bijna altijd meespeelde. Zelf debuteerde hij op plaat in 1982 met het door Jackson Browne geproduceerde album “Revenge Will Come”. Aan het begin van deze eeuw besloot hij om opnieuw liedjes te gaan schrijven. Het duurde na die debuutplaat echter nog 26 jaar tot 2008 vooraleer er een tweede album van deze singer-songwriter op de markt verscheen. Titel van die door zijn andere goede vriend en topmuzikant Greg Leisz geproduceerde plaat was “Diana And James”. Diezelfde Greg Leisz speelde ook mee op elektrische en akoestische gitaar, mandoline, mandocello en op lap steel bij enkele nummers op het nog eens twaalf jaar later uitgebrachte derde album “The Tango Bar” uit 2020 en nu ook op de net uitgekomen EP “Empire State”, de nieuwste soloplaat van de nu 78-jarige Greg Copeland die dit keer maar vier jaar op zich heeft laten wachten. Hierop brengt hij vier zelf gecomponeerde liedjes, maar eigenlijk zijn er vijf tracks als we het amper 51 seconden durende nummer “Coyotes” willen meetellen met enkel het in Copeland’s eigen achtertuin opgenomen gehuil van een roedel coyotes oftewel prairiehonden. Voor dit door Tyler Chester geproducete minialbum kreeg Greg Copeland in de opnamestudio de instrumentale hulp van enkele oude vrienden uit de muziekbusiness waarin hij meer dan een halve eeuw actief is geweest. Naast de reeds vermelde Greg Leisz speelt de ook bij Jackson Browne spelende Val McCallum op elektrische gitaar, producer Tyler Chester op piano en keyboards, de bij Joe Henry spelende Jennifer Condos op basgitaar en Jay Bellerose op drums en percussie. De virtuoze Sara Watkins van de bluegrassformatie ‘Nickle Creek’ draagt ook nog even haar steentje bij op viool voor het nummer “4:59:59”. President George Washington sprak in 1785 tijdens de Amerikaanse Revolutie al zijn bewondering uit voor de stad New York en gaf haar de bijnaam ‘Empire State’. We veronderstellen dat Greg Copeland eenzelfde admiratie heeft voor deze indrukwekkende metropool en dat hij daarom dit korte album en de afsluitende topsong op de plaat ook deze titel gaf. Op de audiovideo bij dit verhaal kunt u luisteren naar de 6 minuten en 20 seconden durende song “We The Gathered” die het langstdurende nummer op de plaat is na de schitterende albumtiteltrack die amper zes seconden eerder afklokt en onze favoriete song op deze EP is. De twee overige door Greg Copeland gezongen tracks zijn het eerder vermelde “4:59:59” en het bluesy openingsnummer “Boon Time”. (valsam)
|